STRONA G£ÓWNA


ZA GRANIC¡

ZAMKI W£OSKIE
MINIGALERIA

POWRÓT
DO MAPY


KSIÊGA GO¦CI


LITERATURA


KONTAKT

MALCESINE - CASTELLO SCALIGERO

BERGAMO

BRESCIA

CASTEL DEL RIO

CORTONA

DESENZANO DEL GARDA

FIRENZE (FLORENCJA)

GRADARA

IMOLA

LONATO DEL GARDA

MALCESINE

w opracowaniu:

MILANO (MEDIOLAN)

MONTEPULCIANO

MONIGA DEL GARDA

PESARO

PRATO

RIMINI

RIVA DEL GARDA

SAN LEO

SANT'AGATA FELTRIA

SIRIMONE

TORRIANA

VERUCCHIO


ZAMEK SCALIGERO NAD JEZIOREM GARDA


HISTORIA


Z

amek Scaligero na najbardziej znany za­by­tek baj­ko­we­go mia­ste­czka Mal­ce­si­ne po­³o­¿o­ne­go na wscho­dnim brze­gu La­go di Gar­da. Ta kie­szon­ko­wa for­te­ca cha­ra­kte­rem ide­al­nie kom­po­nu­je siê ze zwar­t± ¶re­dnio­wie­czn± za­bu­do­w± miej­sk±, a jej zdo­mi­no­wa­na przez 30-me­tro­w± wie­¿ê syl­we­ta ma­lo­wni­czo wpi­su­je siê w chro­ma­ty­czny b³ê­kit je­zio­ra i zie­leñ gór Mon­te Bal­do.

O

ryginalna data budowy pierwszego zam­ku nie jest udo­ku­men­to­wa­na, choæ uwa­¿a siê, ¿e mia­³a ona miej­sce za pa­no­wa­nia Lon­go­bar­dów wkrót­ce po wkro­cze­niu te­go za­cho­dnio­ger­mañ­skie­go ple­mie­nia na te­re­ny Ita­lii w la­tach 60. VI wie­ku. Zbu­rzo­ny przez Fran­ków w 590 ro­ku, zo­sta³ od­bu­do­wa­ny i w 806 go­¶ci³ kró­la Lon­go­bar­dów Pe­pi­na, trze­cie­go sy­na Ka­ro­la Wiel­kie­go. De­cy­zj± je­go oj­ca w ro­ku 887 za­mek wraz z osa­d± miej­sk± wszed³ w sk³ad mar­chii We­ro­ny, a de­ka­dê pó¼­niej (po znisz­cze­niach do­ko­na­nych przez na­jazd Ma­dzia­rów) pod­da­no go mo­der­ni­za­cji i wzmoc­nio­no sy­ste­mem mu­rów miej­skich. W po­³o­wie XII wie­ku Mal­ce­si­ne zna­la­z³o siê pod kon­tro­l± ar­cy­bi­sku­pów We­ro­ny, któ­rzy na­da­li mia­stu sze­ro­k± au­to­no­miê, dziê­ki cze­mu mo­g³o ono pro­wa­dziæ nie­za­le­¿n± po­li­ty­kê we­wnêtrz­n± i biæ w³a­sne mo­ne­ty. W ro­ku 1277 za­mek prze­szed³ w po­sia­da­nie Al­ber­to del­la Sca­li, przed­sta­wi­cie­la pa­nu­j±­ce­go w We­ro­nie ro­du ma­gnac­kie­go Sca­li­ge­rich, po­zo­sta­j±c w rê­kach tej ro­dzi­ny a¿ do 1387. W ce­lu pod­kre­¶le­nia do­mi­na­cji w re­gio­nie pa­no­wie We­ro­ny z wiel­k± sta­ran­no­¶ci± i ogrom­nym na­k³a­dem fi­nan­so­wym roz­bu­do­wa­li sta­r± wa­ro­wniê, a ta od­t±d zwy­cza­jo­wo na­zy­wa­na jest od ich naz­wi­ska zam­kiem Sca­li­ge­ro.



CASTELLO SCALIGERO NA PRZEDWOJENNYCH POCZTÓWKACH, W TLE MASYW MONTE BALDO


P

o wygnaniu Antoniego Scaligeri z Werony w 1387 ro­ku je­go zie­mie za­j±³ w³ad­ca Me­dio­la­nu Gian Ga­le­az­zo Vis­con­ti. Jed­nak w 1403 ro­ku je­go syn Gio­van­ni Ma­ria Vis­con­ti utra­ci³ ksiês­two, któ­re roz­pa­d³o siê w wy­ni­ku walk pro­wa­dzo­nych miê­dzy stron­nic­twa­mi kie­ro­wa­ny­mi przez do­wód­ców woj­sko­wych i na­jem­ni­ków. Dwa la­ta pó¼­niej te­re­ny nad Gar­d± prze­jê­³a Re­pu­bli­ka We­ne­cka, w³a­da­j±c ni­mi a¿ do 1797 ro­ku. Ten d³u­gi, w mia­rê spo­ko­jny o­kres, przer­wa­ny zo­sta³ na po­cz±t­ku XVI wie­ku woj­n± We­ne­cjan z pañ­stwa­mi Li­gi z Cam­brai (so­jusz pa­pie­¿a z Aus­tri±, Fran­cj± i Hisz­pa­ni±), kie­dy to od 1506 za­mek po­zo­sta­wa³ pod o­ku­pa­cj± wojsk ce­sar­skich. Od­zy­ska³ go ma­ju 1513 we­ne­cki kon­do­tier Sci­pio­ne Ugo­ni do­ko­nu­j±c wraz z gru­p± 300 na­jem­ni­ków bra­wu­ro­we­go a­ta­ku od stro­ny je­zio­ra, w wy­ni­ku któ­re­go zgi­nê­³o 18 obroñ­ców twier­dzy, a jej nie­miec­ki kasz­te­lan tra­fi³ do nie­wo­li. Pó¼­niej przez krót­ki czas zam­kiem w³a­da­li Fran­cu­zi, a na­stêp­nie, po kon­gre­sie wie­deñ­skim (1815) - Aus­tria­cy.



WIDOK ZAMKU OD PÓ£NOCY, NA DOLE FOTOGRAFIA Z 1948 ROKU


J

eszcze za czasów weneckich, w 1786 roku w Mal­ce­si­ne go¶­ci³ Jo­hann Wolf­gang Go­ethe. Na­ry­so­wa³ on wó­wczas szkic zam­ku, w zwi±z­ku z czym tu­tej­si ¶led­czy za­czê­li go po­dej­rze­waæ o szpie­go­stwo na rzecz Aus­trii i na tê oko­licz­no¶æ s³yn­ny po­eta mu­sia³ sta­wiæ siê na prze­s³u­cha­nie! Za pa­no­wa­nia Aus­tria­ków, któ­re za­koñ­czy­³o siê w 1866 ro­ku z chwi­l± w³±­cze­nia Kró­le­stwa Lom­bar­dzko-We­nec­kie­go do Kró­le­stwa W³och, wa­ro­wniê prze­bu­do­wa­no, do­sto­so­wu­j±c j± do wy­mo­gów XIX-wiecz­nej sztu­ki wo­jen­nej. Od 22 sier­pnia 1902 ro­ku za­mek chro­nio­ny jest ja­ko mo­nu­men­to na­zio­na­le. W 2017 ro­ku prze­szed³ on na w³as­no¶æ gmi­ny Mal­ce­si­ne.


SZKIC ZAMKU WYKONANY PRZEZ GOETHEGO W 1786 ROKU


WIDOK ZAMKU OD PÓ£NOCY, Z VIA GARDESANA


NIEZBYT £ADNE UJÊCIE WYKONANE PÓ¬NYM POPO£UDNIEM Z VIA CASTELLO, U PODNÓ¯A ¦REDNIOWIECZNEJ TWIERDZY


STAN OBECNY


O

becnie w zamku Sacaligero mie¶ci siê in­ter­aktyw­ne Mu­seo di Sto­ria Na­tu­ra­le del Gar­da e del Bal­do – Mu­ze­um His­to­rii Na­tu­ral­nej Je­zio­ra Gar­da i Mon­te Bal­do, gdzie za­po­znaæ siê mo­¿na z eks­po­zy­cj± do­ty­cz±­c± ¶ro­do­wi­ska na­tu­ral­ne­go re­gio­nu, je­go flo­ry i za­miesz­ku­j±­cych w nim zwie­rz±t. Jed­no z po­miesz­czeñ po­¶wiê­co­ne jest wi­zy­cie Go­ethe­go w Mal­ce­si­ne – udo­stêp­nio­no w nim szki­ce, ja­kie ten wiel­ki po­eta-ar­ty­sta wy­ko­na³ nad je­zio­rem Gar­da i w oko­li­cy pod­czas swo­jej w³os­kiej po­dró­¿y. Ze wzglê­du na pó¼­n± go­dzi­nê dla mnie za­mek nie­ste­ty by³ ju¿ nie­do­stêp­ny.


wstêp do zamku: p³atny

informacje praktyczne: TUTAJ



W MALCESINE




DOJAZD


M

alcesine to urokliwe, turystyczne miasteczko po³o¿one w pó³­noc­no-wscho­dniej czê¶­ci La­go di Gar­da, oko­³o 50 ki­lo­me­trów na pó³­noc od We­ro­ny. Miejsc po­sto­jo­wych na­le­¿y szu­kaæ przy Piaz­za Sta­tu­to (bar­dzo blis­ko za­byt­ko­we­go cen­trum) lub na nie­co od­da­lo­nym, ale wiêk­szym par­kin­gu przy Via Scuis­se. Pla­nu­j±c d³u¿­szy po­byt w oko­li­cy war­to sko­rzys­taæ z naj­wiêk­szej jej atrak­cji, ja­k± jest ko­lej­ka li­no­wa na je­den ze szczy­tów Mon­te Bal­do (2218 m n.p.m.), któ­ra ja­ko je­dy­na na ¶wie­cie pod­czas jaz­dy o­bra­ca siê wo­kó³ w³as­nej osi, dziê­ki cze­mu pa­sa­¿e­ro­wie mo­g± po­dzi­wiaæ za­rów­no gór­skie szczy­ty, jak i fan­ta­sty­czn± pa­no­ra­mê La­go di Gar­da. Dol­na sta­cja ko­lej­ki znaj­du­je siê przy Via Sal­ta­ri­no, a par­king na s±­sied­niej Via Na­ve­ne Vec­chia.


WIDOK Z KOLEJKI LINOWEJ FUNIVIA MALCESINE - MONTE BLANCO



¼ród³o: www.kierunekwlochy.pl, pl.wikipedia.org, www.casapopi.com, www.visitmalcesine.com




STRONA G£ÓWNA

tekst: 2020
fotografie: 2017
© Jacek Bednarek